Znaczenie technologii rozszerzających doświadczanie świata o jego wymiar wirtualny wciąż rośnie. Okulary do oglądania wirtualnej rzeczywistości to już coś znacznie ważniejszego niż gadżet zwiększający atrakcyjność gier komputerowych. Sfera ta stała się na tyle ważna, że podczas ostatniej światowej konferencji deweloperów oprogramowania dla środowisk firmy Apple zademonstrowano możliwości, jakie rzeczywistość wirtualna oferuje osobom słabowidzącym.
Techniki obróbki dźwięku pozwalają już na stworzenie iluzji przestrzennej bez konieczności stosowania skomplikowanych systemów głośnikowych, ale czy to wystarczy? Pytanie wydaje się być retoryczne tym bardziej, że od lat trwają prace nad wirtualizacją doznań dotykowych, smaków i zapachów. Szwedzi eksperymentowali z rękawicami do przekazywania bodźców dotykowych, które łączyli z odpowiednio przygotowanymi planami dźwiękowymi. Prace te miały na celu stworzenie pomocy rehabilitacyjnych wspierających uczenie samodzielnego poruszania się dla osób niewidomych. Prace nad modyfikacją doznań smakowych być może poprawią kiedyś życie osób ciężko chorych lub w podeszłym wieku. O pracach nad interakcją z przestrzennymi interfejsami dotykowymi pisaliśmy już w Tyfloświecie. Jednak w materiale z ostatniej WWDC pojawia się pytanie, na które, jak sądzę, będzie trzeba odpowiedzieć, o ile z dostępu do rzeczywistości wirtualnej osoby niewidome mają w ogóle odnieść jakieś korzyści. Przyszedł czas by zapytać o potencjalne obszary zastosowania rzeczywistości wirtualnej dla niewidomych, oraz o to, co wydaje się wszystkim tak dobrze poznane, a jak mnie poznane się nie wydaje; zapytać o sposób interakcji osoby niewidomej z otoczeniem, o to, jak brak wzroku modyfikuje tę interakcję i wreszcie o specyficzne dla osób z dysfunkcją wzroku potrzeby, które można zaspokoić z użyciem wirtualizacji czy też wzbogacania rzeczywistości.
Damian Przybyła
